Football in de sneeuw is een fenomeen. Elk seizoen opnieuw. Moeilijk voor de spelers, mooi voor de fans in het stadion en absoluut fantastisch voor tv-publiek. Dat Bills-Browns deze week is verplaatst, zal elk weldenkend mens echter ook wel kunnen begrijpen.
Door: Jeroen van den Berk
Sneeuwwedstrijden maken iets los. Ten eerste omdat het tamelijk zeldzaam is, en daardoor elke keer weer bijzonder. Net als een Witte Kerst. Iedereen die één of meer winterse wedstrijden heeft gezien, kan die jaren later nog herinneren. Een kort rijtje:
2017: Bills-Colts (Snow Bowl of Snowvertime): heldenrol voor LeShaun McCoy in deze instant-klassier. 2013: Lions-Eagles. Calvin Johnson was letterlijk niet meer te zien na een catch op de grond, compleet gecamoufleerd door de sneeuw. 2008: Bills-Browns. Lelijke pot, geen hand voor ogen, pass-game onmogelijk – maar heroïsch. Eindstand 8-0. 2002: Raiders-Patriots, inclusief het historische moment dat de Tuck Rule werd. Was het een fumble of een incomplete pass van Tom Brady? Twintig jaar later maakt het nog altijd de tongen los.
Het werd een incomplete pass, Patriots-kicker Adam Vinatieri mocht in overtime de meest clutch kick in de NFL-historie nemen. Alle teamgenoten hielpen mee om de grond sneeuwvrij te maken. De kick was goed, de sneeuw bleef vallen, en de Patriots begonnen aan een gouden dynasty die nog jaren voor groot succes zou zorgen. En dat allemaal in de sneeuw. Zelf had ik op dat moment in het diepst van de nacht een kort slaperig moment en dat wordt me tot de dag van vandaag met een smakelijk hoongelach nagedragen door mijn footballkameraden.
Sneeuwwedstrijden hebben iets romantisch. Het doet denken aan je kindertijd. En omdat het spelen zo moeizaam is, aan football van vroeger. De lelijkheid, de beperkingen. Het voordeel voor de offense – omdat je weet waar je heen moet – en het ouderwetse rennen met de bal. Zelf als speler heb ik er nooit eentje gespeeld – want altijd afgelast – maar wel in de sneeuw getraind. Mijn liezen voelden al verrekt op het moment dat ik aan de gladheid dacht. Als tv-kijker kun je me echter niet blijer maken met een échte sneeuwwedstrijd.
In 2013 wonnen de Philadelphia Eagles in de sneeuw met 34-20 van de Detroit Lions. Eagles-running back LeSean McCoy liep 217 yards (franchise record) en noemde het na afloop de slechtste wedstrijd waarin hij ooit had gespeeld qua weersomstandigheden. Maar ook de beste wedstrijd ooit. Vier jaar later was McCoy wederom de held, nu namens de Bills wat later de Snow Bowl is gaan heten.
Dat de Bills deze keer uitwijken naar Detroit, mag logisch zijn. Zelfs al zou je het veld sneeuwvrij maken, en de tribunes, dan nog is het stadion onbereikbaar. Maar o mijn hemel, wat is dit mooi.
Er zit zelfs een voordeeltje aan voor de Bills, want in de korte week die volgt speelt het team op Thanksgiving wederom in Detroit maar dan tegen de Lions. Twee weken op rij gebruiken de Bills de kleedkamer voor bezoekers, om alle routine zoveel mogelijk hetzelfde te laten zijn.
Laten we duimen dat er komende weken nog een kans voorbij komt op een sneeuwpot.
Auteur Jeroen van den Berk schrijft wekelijks een column voor Gridiron. Hij was als speler actief in Nederland en Duitsland (2000-2018), onder meer op de kampioensteams van de Maastricht Wildcats in 2007 en 2011. Hij kijkt de NFL intensief sinds 1999 en is fan van de Detroit Lions. In Gridiron – The Magazine is hij ook te lezen met verhalen over Thanksgiving en een portret van wijlen John Madden. Een abonnement op het magazine bestel je hier.