Hoe geef je duiding aan een emotionele week vol verbijstering, als die nog niet voorbij is? Een week van schrik, angst, hoop en opluchting? Een tragedie met voorlopig goede afloop? Damar Hamlin zweefde tussen leven en dood, en wij beseften weer hoe relatief alles is.
Door: Jeroen van den Berk
De grootste sportcompetitie van de wereld. De gigantische media-industrie. De sociale netwerken. Het keurslijf van de commercie. De belangen. Winnen of verliezen. De fans en hun fantasy football. De dollars. Alles werd afgelopen week teruggebracht tot het enige wat er werkelijk toe doet: hoe gaat het met de gezondheid van de 24-jarige Damar, een jonge vent uit de omgeving van Pittsburgh, Pennsylviana. De rest mocht worst wezen.
Het beste nieuws kwam eind van de week. Het bericht dat Hamlin weer op eigen kracht ademt, volgens de artsen opmerkelijke vooruitgang boekt en via video heeft gebeld met zijn medespelers, is het enige dat we als buitenstaanders wilden horen.
Ik dacht aan Christian Eriksen. Aan Abdelhak Nouri. Aan ijshockeyer Chris Pronger, die ooit geraakt werd door een puck op zijn borst en het bewustzijn verloor. Ik leerde over het verhaal van Chuck Hughes, wide receiver voor de Detroit Lions, die in 1971 als enige NFL-speler ooit op het veld is komen te overlijden.
Dankzij de snelle denkers van de medische staf en assistent athletic trainer Denny Kellington in het bijzonder – hij deed de reanimatie – leeft Damar niet alleen, hij heeft ook nog een kans om er ‘goed’ uit te komen. “We know that it’s not only that the lights are on, we know that he’s home. And that it appears all cylinders are firing within his brain,” zei dokter Pritts van het ziekenhuis in Cincinnati waar Hamlin verblijft, eind van de week tegen de pers.
Medisch nieuws is het enige wat ik wilde. Het inhalen van de wedstrijd? Implicaties voor de play-offs? De knoop waarin fantasy football-leagues terecht kwamen? De mooie en lelijke reacties op social media? Vergelijkbare gevallen in de sport? De onvermijdelijke link naar Covid-vaccins? Het onvermogen van veel media om context tegen geven aan iets dat nooit eerder is gebeurd? Het zou wel.
De inzamelingsactie die Hamlin zelf is gestart in 2020, voor kansarme kinderen, die met miljoenen dollars door het dak gaat? De verbroedering in de league, de steun via social media accounts en gezamenlijke foto’s? Echt heel mooi – maar ik sloeg even over.
Ik dacht aan Tee Higgins, die er ook niks aan kon doen dat hij bij het unieke ongeval betrokken was.
Aan de Bills-spelers, die deze week weer moesten trainen en dus weer hun helmen gingen opzetten, terwijl een teamgenoot vocht voor zijn leven.
Aan de kundige dokters en het medisch personeel dat aan het bed stond.
Aan zijn familie.
En vooral aan Damar zelf. Een jonge topatleet die bijna dood was, maar nu nog leeft.
De NFL gaat altijd door. Na elke hit. Na elke blessure. Na elke klap, met een duimpje omhoog vanaf de cart die van het veld af rijdt. Deze keer was het anders.
Ik hoop voor Damar op maximaal herstel, ongeacht of hij ooit nog speelt.
Ik gun de Bills de Superbowl. Misschien wel in een finale tegen de Eagles, met Miles Sanders, beste vriend van Damar. Maar meer dan óóit is dit het jaar van Buffalo.
Het enige dat wij kunnen doen, is leren over AED’s en wat te moeten doen in onze eigen omgeving als er iemand in nood is.
Go Bills.
Hup Damar.
Dankjewel, dokters en medische professionals.
Auteur Jeroen van den Berk schrijft wekelijks een column voor Gridiron. Hij was als speler actief in Nederland en Duitsland (2000-2018), onder meer op de kampioensteams van de Maastricht Wildcats in 2007 en 2011. Hij kijkt de NFL intensief sinds 1999 en is fan van de Detroit Lions. In Gridiron – The Magazine is hij ook te lezen met verhalen over Thanksgiving en een portret van wijlen John Madden. Een abonnement op het magazine bestel je hier.