Dutch Junior Lions headcoach Wouter van den Boogaard waagt zich voor Gridiron.nl aan een column. Zonder frequentie, zonder verplichtingen. Het geeft een kijkje in de staat van American football, door de ogen van een van de belangrijkste sleutelpersonen.
“Het is de eerste zondag van mei, de hemel is strak blauw en de zonnestralen verwelkomen ons in Hilversum. De Dutch Junior Lions zijn voor de derde trainingsdag van het opnieuw samengestelde nationale jeugdteam te gast bij de Hurricanes. De eerste spelers zijn bij mijn aankomst al aanwezig; ze kunnen niet wachten tot ze het veld op mogen. Ik kreeg direct een flashback naar mijn eigen DJL periode en de toon voor mijn dag is meteen gezet. Op zulke momenten hoor ik regelmatig de stem van mijn oude college headcoach uit Missouri “You gotta appreciate the little things in life!”, terwijl hij dan lachend op volle snelheid wegreed in zijn golf buggy richting het trainingsveld.
Iets over negen begint in Hilversum de coachesmeeting in kleedkamer vijf. De geur van gedragen sportschoenen, oud zweet en broeierig gras omhelst ons bij de deur. De meeting begint met het doornemen van het schema voor de dag, daarna de verschillende periodes van beide veldsessies van vandaag, doelen voor de dag en hoe we die kunnen halen;
Same old, same old coaching stuff dus. Ik denk even terug aan de voorgaande samenkomsten van mijn staff en ik merkte dat onderling het “wij” gevoel nog moest ontstaan, dat we nog niet blind voor elkaar door het vuur konden gaan op dat moment. De diversiteit die deze coaching staff heeft qua achtergronden, cultuur en nationaliteit is immens. Aan mij de taak om de groep van en stel individuen naar een team te vormen.
Terug naar het begin; de selectievoorwaarden waar mijn coaches aan moesten voldoen om in aanmerking te komen voor een plek in deze staf is voornamelijk samengesteld op basis van drie kwalificaties; Coördinatoren die overgekwalificeerd zijn in combinatie met ervaring op het hoogste haalbare competitie niveau in Europa, gecombineerd met jonge, hongerige positiecoaches die ervaring hebben opgedaan als speler in het buitenland en hun eerste stappen in het coachen al hebben gezet . Daarnaast leunt het team op teamplayers díe zichzelf opofferen in dienst van de DJL en alles over hebben voor het succes van het team.
De coaches meeting in Hilversum is zo goed als afgerond, het is tijd om mijn coachesmeeting af te sluiten en ze de juiste mindset mee te geven voor de rest van de dag en tegelijk mijn coaches dichter bij elkaar brengen. Links van mij zit Thierry, voormalig rugbyspeler díe in het nationale Franse squad gespeeld heeft. Recht voor mij zit Mac, tien jaar lang mocht hij het nationale elftal van Duitsland vertegenwoordigen. Rechts van mij zit Kevin, een jonge coach die barst van de potentie en ongetwijfeld een mooie coaching carrière tegemoet gaat. Hij weet hoeveel dit voor mij betekent.
Hoe belangrijk het is voor om trots te zijn op wat je doet en dat je er deel van uit maakt. Tijd om een gezamenlijke deler te benoemen, waar iedereen zich in kan vinden. Het is voor mij een eer en een privilege om voor mijn vaderland uit te mogen komen. De eerste keer dat het volkslied gespeeld werd en ik als speler op het veld stond vergeet ik nooit meer. Nog steeds voel ik die trots die toen door mij heen schoot. Ik verwoord mijn liefde voor Nederland, Nederlandse gewoontes en hoe trots ik ben op onze nationale kleuren. Hoeveel positieve impact het kan hebben als je dat toestaat. Onze kaastraditie, koning Willem, de multiculturele samenleving die er was toen ik hier opgroeide. De eer en trots die ik verbind aan het representeren van het koninkrijk der Nederlanden en het gewicht wat daaraan hangt brengt ons samen, ook de coaches wiens vaderland elders is.
De gezamenlijke deler tussen de Franse coach Thierry, de Duitse coördinator Mac, Nederlandse coach Kevin en de rest van de Junior Lions coaches mag niet onderschat worden. Het is tijd voor onze team meeting.