Een abonnement op Gridiron The Magazine? Vier bewaarnummers voor een lage prijs!

Jeroen’s Scramble: One Love

De wereld staat in het teken van het Wereldkampioenschap (gewoon) voetbal. Daarbij horen dit keer discussies over de ‘One Love’-armband, de corrupte FIFA en mensenrechten bij. Maar ook persoonlijke uitlegsessies waarom het spel met de ovale knikker leuker, spannender, meeslepender, spectaculairder en vooral veel socialer is dan het ‘met-11-man-schoppen-tegen-een-ronde-bal’.

Een kennis van mij plaatste afgelopen week een Facebook post met daarop de Vince Lombardi Trofee en de FIFA-wereldbeker. Het onderschrift was 114,4 miljoen kijkers voor de Superbowl en 1,013 miljard voor het Wereldkampioenschap voetbal. Naast het feit dat dit een wel heel vreemde vergelijking is (een match versus een toernooi) moest ik hoofdschuddend glimlachen om de tekst onder het plaatje: ‘Not even a discussion!!!’. Sinds ik American Football ontdekte ergens in het begin van deze eeuw voelt het alsof ik mij daar voor, vaak tegenover voetbalfans, moet verantwoorden. Verdedigen tegen uitspraken als “die watjes in gewatteerde pakken, die na elke gebeurtenis moeten uitrusten? Dat is toch helemaal niets?” Mijn repliek dat dit een spelletje is van strategie, spektakel en belevenis vallen vaak op dovenmansoren. Het resultaat is vaak glazige ogen, een schouderschok en een opmerking over dat het allemaal rednecks en domme krachten zijn. Dit is overigens niet iets dat speciaal is weggelegd voor voetbalfans. In Amerika hoor je evengoed vooroordelen als je, tijdens een wedstrijd, vertelt dat je uit Europa komt. ‘Ooh you guys play saaaaacah’. Met extra uitrek van de a en het inslikken van de r. Prima donna’s en boring zijn de woorden die daarna vaak volgen.

Zelf geef ik werkelijk geen ene drol over voetbal met v. Voor mij is het spelletje over het algemeen veel te saai en ik stoor me aan walgelijke dingen als rellen en foute zangkoren. Het WK volg ik, ondanks dat, met een half oog. Dit gebeurt wel met een vreemd soort fascinatie. Die komt voornamelijk door de maatregelen die de FIFA hanteert om ervoor te zorgen dat er geen uiting gegeven wordt aan One Love, de polariserende discussies daarover en de non-beslissingen die hierdoor worden genomen door de deelnemende teams. Met een speciale shout out naar de Duitse Manschaft dat meer ballen toont, door met de hand voor de mond op de groepsfoto te gaan, dan alle andere teams bij elkaar.

Afgelopen zondag zag ik achter op de helmen van the NY Jets de woorden Choose Love. Misschien staan die daar al langer, maar nu viel het mij op. Twee simpele woorden die uitleggen dat het niet uitmaakt welk ras je bent, of wat je gender is. Liefde is liefde en daar word ik als ‘oude witte man vol privileges’ en American Football-fan blij van. Het bijzondere aan Choose Love, is daarnaast dat niemand zich hier druk over lijkt te maken. Er geen bijbedoelingen bij zoekt. Geen woordenoorlogen op social media.  Geen polarisatie. Geen spelers die dit weigeren te dragen. Gewoon een statement dat we allemaal wat liever voor elkaar moeten zijn. Daar kunnen ze bij de FIFA nog wat van leren.

Jeroen van Trierum is pop culture journalist en sinds het maken van meerdere verhalen over de Amsterdam Admirals American Football-fan. Op zondagavond is hij niet te storen en na Tennessee Titans, New Engeland Patriots sinds drie jaar LA Rams-fan. Niet zo vreemd want na Amsterdam is Los Angeles ‘zijn’ stad. Voor Gridiron schrijft hij iedere week een column over de wondere wereld van de National Football League.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *