Quarterbacks C.J. Stroud (Ohio State) en Bryce Young (Alabama) staan deze middag (Nederlandse tijd) de pers te woord. De twee talenten trappen een dag vol interviews af met hoopvolle spelverdelers. Morgen (zaterdag) moeten zij samen met de wide receivers en de tight ends aan de slag om zich in de kijker te spelen van de aanwezige NFL-scouts.
Wat opvalt is de vroomheid waarbij beide spelers op het podium staan. Beide heren hebben overduidelijk mediatraining gehad, waarbij de één (Bryce Young) zijn kwaliteiten toedicht aan zijn opvoeding en zijn coaches en de ander (C.J. Stroud) vooral de Heer bedankt voor zijn uitzonderlijke kwaliteiten. En natuurlijk zijn ze vol zelfverzekerdheid en bravoure. Niks mis mee, als je de toekomstig leider van een NFL-team wil zijn. Bryce Young pareert bijvoorbeeld vragen over zijn lengte: “Met deze lengte heb ik altijd gespeeld en ik weet heel goed wat ik er mee kan. Ik heb dat ook laten zien.”
Stroud is ook al zo’n zelfverzekerd typetje: “Niet om mezelf op de borst te kloppen, maar ik weet mijn receivers te vinden. En als ze gedekt zijn dan gooi ik ze open. Op zich is dat een goede kwaliteit, want in de NFL is er weinig ruimte. Dus moet je de mensen in de ruimte aangooien waar alleen de receiver er bij kan. Diep, uit, over de schouder.”
Dezelfde Stroud maakt in zijn kwartier podiumtijd wel de vergissing om zichzelf te spiegelen aan enkele discutabele namen uit de American footballwereld. Young doet PR-mannen zweten door in één van zijn eerste antwoorden de namen van quarterbacks Michael Vick, DeShaun Watson en Joe Burrow in één zin te noemen. Het zal Stroud vast niet ontgaan zijn dat twee van drie namen alles hebben gedaan wat God verboden heeft. Vick leidde jarenlang een vechthondenkennel, voordat hij met zichzelf en de NFL in het reine kwam. Watson heeft nog steeds de zweem om zich heen van sekscrimineel, nadat hij menig masseuse probeerde te verleiden tot seksuele handelingen.
Als twee honden vechten om een been, dan gaat de derde er mee heen. Wie voorlopig de show steelt is quarterback Anthony Richardson, die overduidelijk een ruwe diamant is. Ook op het gebied van mediatraining. Richardson is de mindere van de drie, maar wil daar zelf niets van weten. “Ik noem mijzelf geen ‘project’,” antwoordt hij op de vraag welk team hem als ‘project’ zou kunnen kiezen. “En dat mensen dus kennelijk vinden dat mijn plafond hoger ligt, dat is alleen maar een compliment en een goed teken. Ik streef er naar om een legende te worden, zoals Tom Brady, ik sta elke dag op het veld om het beste in mijzelf naar boven te halen.”
Morgen zullen we zien wie er op het veld de grootste mond heeft.