Sean McVay van de Los Angeles Rams gaf gistermorgen een persconferentie. Tenminste, dat begreep ik uit een Facebook-post die ik las op het officiële kanaal van het football-team. Op televisie zag ik er niks van. Best vreemd gezien ik op dit moment in Hollywood ben.
Televisiekijken in Amerika. Dat blijft, vooral als het over nieuws gaat, een vreemde belevenis. De Amerikaanse smaakmakers besteden liever een compleet item aan een plaatselijke kleine tragedie (het liefst komen daar ook dieren in voor) dan internationaal grote gebeurtenissen. Zo heb ik vanmorgen met een oor geluisterd naar de zorgen die weermensen hadden over woensdag. Meteorologen en andere experts voorspellen regen en een daling in temperatuur. Je zou denken, door de manier waarop dit gebracht wordt, dat de nieuwe ijstijd straks begint in La La Land.
Ook op de lokale sportzenders overstemt het gekwetter over niets. In plaats van de conferentie van McVay heb ik vanmiddag naar een half uur durend segment gekeken over het feit dat coach Bill Belichick (El Grumpy) van de New England Patriots veel vertrouwen heeft in de toekomst. Het item had de naam Don’t Stop Billievin’. Enfin. Als ik niet met een schuin oog op Facebook had gekeken dan was de persconferentie van McVay compleet aan mij voorbijgegaan. De coach keek hier vooruit naar het nieuwe seizoen en meldde dat de door blessures geplaagde Matthew Stafford ready to go was. Best groot nieuws, zeker voor de stad waar het team in speelt, zou je denken. Niets is dus minder waar en dat verbaast mij, om de waarheid te zeggen, eigenlijk ook weer niet.
Vorig jaar september was ik bij de tweede wedstrijd van de Rams. Een van de weinige die het team afsloot met een W. Het immens grote SoFi Stadium was redelijk gevuld met fans gekleurd in blauw geel en ook op de straten van Los Angeles was de kans groot dat je iemand tegen het lijf kon lopen met een blauwgekleurd petje of shirtje. Een half jaar en een desastreus seizoen later is de situatie echter compleet anders. De meeste LA Rams-kledij die ik de afgelopen week zag werd gedragen door de vele zwervers. Waarschijnlijk afdankertjes verkregen via het goede doel.
Is de korte liefdesrelatie tussen de stad en het team over? En als dat zo is, waarom? Wie aan LA denkt, denkt aan films, geld, beroemdheid en succes. Een imago dat de stad met man en macht overeind wil houden. Een team dat in een seizoen van Superbowl-winnaar naar onderste middenmoten viel, past zeker niet in dat plaatje. Het uitblijven van succes en een (op papier) niet echt heel zonnige toekomst, helpt dan ook zeker niet. Natuurlijk is de vocale fanbase er nog altijd, maar ook daar sijpelt de negativiteit door. Zo was er veel onvrede dat bijvoorbeeld de succesvolle kicker Matt Gay na drie seizoenen Los Angeles verruilt voor Indiana (Colts). Ook op de trade van defensive back Jalen Ramsey en het ontslag van linebackers Leonard Floyd en Bobby Wagner was veel commentaar. Dat alles zorgt ervoor dat, zelfs bij de die hard fans, het vertrouwen op een comeback seizoen, niet bijster hoog is.
Alles wijst erop dat LA zijn Rams even op een time-out heeft gezet. De spotlight wordt ingenomen door huisdieren die gered worden, files door regen, komende mogelijke stormen en het succes van John Wick 4 (de belangrijkste nieuwsitems vanmorgen op KTLA). Is dat erg? Dat denk ik niet, ik zou dit liever omschrijven als teleurstellend. Maar zoals in iedere Hollywood-blockbuster zorgt een twist op het einde ervoor dat het publiek weer uit zijn dak gaat. Alle ogen zijn dus gericht op de draft en nog meer op het nieuwe (hopelijk succesvolle) seizoen. In de woorden van het late great muzikale gelegenheidsduo Herman Brood en Henny Vrienten: ‘Als Je Wint Heb Je Vrienden. Rijen Dik. Echte Vrienden. Als Je Wint, Nooit Meer Eenzaam. Zolang Je Wint.’
Jeroen van Trierum is pop culture journalist en sinds het maken van meerdere verhalen over de Amsterdam Admirals American Football-fan. Op zondagavond is hij niet te storen en na Tennessee Titans, New Engeland Patriots juicht hij sinds drie jaar LA Rams-fan. Niet zo vreemd want na Amsterdam is Los Angeles ‘zijn’ stad. Voor Gridiron schrijft hij iedere week een column over de wondere wereld van de National Football League.