Voor het eerst in 23 jaar begint een nieuw NFL-seizoen zonder Tom Brady. En dat is even wennen. Voor hem, voor de hele league, voor ons.
Door: Jeroen van den Berk
Een kort clipje verscheen zondag op de socials van de NFL. Tom Brady in de tunnel, in Dallas, vlak voor het begin van de preseason-wedstrijd Cowboys-Raiders. “Go ruin their night”, zei Brady, een beetje ongemakkelijk tegen de quarterback-groep van de Raiders.
Het zag er onwennig uit om Brady in burger te zien. Op een plek waar hij al zijn hele leven in opperste concentratie zelf naar buiten liep, maar nu feitelijk niks te doen had. Handen in de zak. Letterlijk een beetje zoekende. Alles voelde alsof hij figuurlijk een misdaad zou doen om met de quarterbacks uit die tunnel mee naar buiten te mogen, naar het licht van de arena.
Naar het schijnt zal Brady ook de openingswedstrijd van de New England Patriots tegen de Philadelphia Eagles bijwonen, als fan. In Boston wacht hem een warm bad. Coach Belichick zei al dat één avond niet genoeg is om de waarding te tonen voor Brady en zijn betekenis voor de club. “Dat komt niet eens in de buurt bij wat hij verdient”, zei Belichick. Ze stonden samen in 9 Superbowls en wonnen er 6, als de beste coach en quarterback aller tijden.
Zelf heb ik deze zomer gebruikt om de docuserie ‘Tom Brady: Man in the Arena’ te kijken, waarvan alle 10 afleveringen op Disney+ staan. Om het gapende gat qua tijd tussen februari en september te vullen was ‘Hard Knocks’ altijd al een meevaller. Met de serie ‘Quarterback’ op Netflix, door Peyton Manning geproduceerd, kwam er nog een hele welkome opsteker bij. De anderhalf jaar oude docureeks van Brady maakte de lange zit helemaal prima te doen.
Op de universiteit van Michigan stond de speech van president Teddy Roosevelt uit 1910 op de muur (“The credit belongs to the man who is actually in the arena”) en dat heeft Brady blijvend geïnspireerd. Iedere aflevering is opgebouwd rondom één van zijn Superbowls, waarbij steeds een coach, teamgenoot of tegenstander als medeverteller van het verhaal wordt opgevoerd. Na het zien van de eerste episode – waarin Brady als tweedejaars het roer overnam van Drew Bledsoe, in de onzekere dagen na 11 september 2001 – wist ik dat ik hem wilde afkijken. Een tijdcapsule van één van de grootste sportdynastieën.
Ik weet het, het is één lange liefdesbrief. Door hemzelf en bevriende makers geproduceerd – nog tijdens zijn loopbaan – gericht op PR en beeldvorming. Ik vond het smullen. De stekende pijn die op camera nog steeds voelbaar was bij Drew Bledsoe. Een rit over memory lane met grote namen als Lawyer Milloy, Randy Moss, Michael Strahan en Vince Wilfork. Als je van de NFL houdt is het mooi, voor Patriots-fans is het natuurlijk prachtig.
Natuurlijk had het korter gekund. Maar Brady vertelt zijn eigen verhaal in zijn eigen tempo. Als er iemand altijd baas is geweest over zijn eigen tijd – in de pocket, in de laatste twee minuten van een lastige wedstrijd, in de Superbowl, in zijn hele carrière als speler, de vat op zijn lichaam – dan is het Brady. Hij heeft er al 23 jaar stevig grip op.
Mijn eigen zwakke plek, ik vermoed ook bij anderen die zelf hebben gespeeld, zat hem de emotie die Brady uitsprak voor zijn teamgenoten en tegenstanders (“those f***ing Giants). Net als in Hard Knocks: de dolletjes, de kleedkamer, de saamhorigheid, de broederschap. Brady bracht in zijn docu diezelfde ode. Aan de mannen met wie hij zelf in de tunnel heeft gestaan, bijna een kwarteeuw lang.
Die tijd is voorbij en Brady zoekt naar een nieuwe balans. Over een jaar begint hij als topcommentator bij FOX. Recent werd bekend dat hij minderheidsaandeelhouder is geworden van voetbalclub Birmingham City, uit de één-na hoogste Engelse divisie. En de roddelpers meldt dat hij aan het daten is, met (alweer) een model.
Allemaal prima. Maar niets vervangt het licht van de arena. De bijzondere band met de mannen met wie je daar schouder aan schouder mag staan. Kijk dat clipje vooraf aan Cowboys-Raiders zelf maar eens terug. Let op zijn gezicht en je voelt het gemis.
Auteur Jeroen van den Berk schrijft wekelijks een column voor Gridiron. Hij was als speler actief in Nederland en Duitsland (2000-2018). Hij volgt de NFL op de voet sinds 1999 en is fan van de Detroit Lions. In Gridiron – The Magazine is hij ook te lezen met een verhaal over de Draft van 1983. Een abonnement op het magazine bestel je hier.