Als ik dit tik is het vijf uur geleden dat ik mijn buren wakker schreeuwde op het moment dat de Chiefs de winnende touchdown scoorde. Hoewel blij met de uitslag weet ik niet of SuperBowl LVIII nu heel erg goed was of juist heel slecht. Of liever, voor het grootste gedeelte heel erg saai.
Zondagmiddag om vier uur in de middag stond ik op Schiphol, terugkerend van een reisje waardoor mijn wekker ’s morgensvroeg al ging. Bij het boeken niet stilgestaan dat de SuperBowl die nacht was. Met een beetje voorslaap, Red Bull en adrenaline wist ik toch het einde te halen, maar dat terzijde. Natuurlijk was ik teleurgesteld dat ‘mijn’ Rams niet in Las Vegas aantraden. Maar sinds de eerste Superbowl-overwinning van de Chiefs zijn zij mijn ‘close second’. De reden hiervoor? Heb je het prachtige, spannende en altijd verrassende spel van Patrick Mahomes wel eens goed bekeken? In aanloop van de finale der finales keek ik wat beter en vaker naar de San Francisco 49ers en dat viel (vaak) niet tegen. Net als de Chiefs een aanvallende en verdedigende insteek die er voor zou zorgen dat dit (op papier) een droomfinale zou worden. De realiteit was echter net even iets anders.
Na de Amerikaanse plichtmatigheden van het volkslied en fly-over kon het feest beginnen. In het eerste deel van de game leken de 49ers oppermachtig en worstelden de Chiefs met eigenlijk alles wat ze probeerden. Na de eerste score van San Fran veranderde de wedstrijd in een langzaam pingpongspelletje waar niemand echt vooruitkwam. Het was dan ook onmogelijk om definitief een uiteindelijke winnaar te voorspellen. De ene keer was de een beter en een paar plays verder de ander. Het kwam aanvallend in ieder geval niet zo goed uit de verf. Dit zorgde ervoor dat de wedstrijd nergens het puntje van je stoel moment wist te bereiken. Tenminste, niet tot het vierde kwart, maar daarover straks meer.
Hoogte en dieptepunten? Die waren er genoeg. De loepzuivere gooien van Brock Purdy en de frustratie van de Chiefs. Deze kwam ook buiten het veld tot uiting. Na een fumble stormde Travis Kelce naar coach Andy Reid om zijn onvrede uit te schreeuwen. Een awkward moment, vooral omdat ik in de coach altijd het ultieme opa-figuur zie. Na het winnen wist Mister Swift dat hij iets goed te maken had en noemde Reid familie en reageerde op zijn eerdere side line reactie met ‘I was just telling him how much I love him’. Enfin, aan het einde van de eerste helft wisten de Chiefs weer niet te kapitaliseren op een mooie drive en was de score 10-3. Het vervolg was net als de Half Time Show van Usher niet heel bijzonder. Fieldgoaltje hier, een goede gooi daar en mooi ren- en verdedigwerk. Een andere touchdown liet echter wel heel lang op zich wachten.
Dit was dan ook de SuperBowl van fieldgoals en gemiste kansen. Sukkelde de game voor het vierde kwart vaak simpelweg door, in de laatste 15 minuten leek het alsof beide teams de dood of de gladiolen voor ogen hadden. Het voordeel lag vaker wel dan niet bij de 49ers en alles wees erop dat het team uit San Francisco er met de Lombardi trofee vandoor zou gaan. De aanval van Mahomes en zijn maten zorgde er echter voor dat met 5:46 op de klok de Chiefs op gelijk spel kwamen. Waarna super kicker Moody met een fieldgoal van 53 yards (best lang) de 49ers werr op voorsprong bracht. De fans in het stadion begonnen de overwinning al te vieren. Met minder dan twee minuten op het bord en de manier waarop Mahomes in de hele game zijn wide recievers niet wist te vinden, leek dit kat in bakkie. Niet dus, want met nog drie seconden op het bord wist de kicker van de Chiefs de game naar overtime te brengen. Vermoeidheid leek beide teams parten te spelen en ook in de verlenging moesten de 49ers genoegen nemen met een fieldgoal. Waarna het erop leek dat de Chiefs twee keer het onderspit zouden delven. Ware het niet dat Mahomes zelf het op een rennen zette en hierbij de downs wist te veroveren. Gevolgd door twee messcherpe gooien. Een naar zijn broeder van een andere moeder Kelce en de tweede naar Mecole Hardman, die de bevrijdende touchdown scoorde. Ik hoorde zojuist dat mijn buren wakker waren geschrokken van mijn gejuich. Oeps. Het mooie en pijnlijke van sport zijn de blikken van de winnaars en verliezers na het laatste fluitsignaal. Complete euforie bij de Chiefs (en Taylor Swift) tot intense verslagenheid en verdriet bij de 49ers. Zo dichtbij en toch zo ver weg. SuperBowl LVIII gaat de boeken in als de meest spectaculaire maar toch ook saaiste finale in een heel lange tijd. De focus lag op verdediging en fieldgoals. En toch wist de game zich toch nog te ontvouwen in een spectaculair sluitstuk.
Er was maar een ding dat mij gigantisch irriteerde aan deze pot en dat was het commentaar van Tony Romo. Nu brak ik vorig jaar een lans op deze site voor zijn werk, maar hier sloeg de ex-QB de plank meerdere keren mis. En dan heb ik het niet over het door elkaar halen van Nick Bosa en zijn broer Joey, maar vooral om zijn zeurende wijsneuscommentaar over hoe hij het gedaan zou hebben. Het feit dat de 49ers overduidelijk zijn favoriet waren en tot de laatste seconden op die loftrompet bleef blazen was ook rondweg irritant. Maar, volgens velen, gelukkig niet zo irritant als de vele Taylor Swift reactieshots tijdens deze SuperBowl.
Jeroen van Trierum is pop culture journalist en sinds het maken van meerdere verhalen over de Amsterdam Admirals American Football-fan. Na Tennessee Titans, New Engeland Patriots juicht hij sinds vijf jaar voor de LA Rams. Niet zo vreemd want na Amsterdam is Los Angeles ‘zijn’ stad. Voor Gridiron schrijft hij iedere week een column over de wondere wereld van de National Football League.