Het is al week 6 en we moeten het nu echt over Cam Skattebo gaan hebben. Wellicht al een beetje laat, maar vooruit: na zijn drie touchdowns tegen de Eagles is het hek van de dam. Hard, intensteit en gewoon echt old school, er is niets aan Skattebo waar je niet van houdt.
Ik gok dat bijna iedereen die zelf American football speelt of ooit heeft gespeeld, een ‘type’ Cam Skattebo in de kleedkamer heeft gehad – of op zijn minst er tegen heeft gespeeld.
De gek. De schreeuwer. De gast die elke play op elke training of wedstrijd er gewoon in gaat. Niet bang, niet neer te krijgen. Hoge energie, hard en laag erin, pas stoppen als de fluit echt klinkt.
Donderdag wonnen de Giants voor het eerst in acht ontmoetingen van de Eagles en dat is veelal te danken aan het rookie-duo dat New York weer nieuw leven heeft ingeblazen, quarterback Jaxson Dart en running back Cam Skattebo. Eén en al swagger. Een duo uit het niets geboren.
Dart zei het na afloop het mooi over zijn maatje Skattebo: “He is crazy, but he is a baller. He played his heart out tonight.” Hij maakte er drie.
Dat is wat ik bedoel. Een gek, maar wel jouw gek en eentje die er voor gaat. Daarom is Cam Skattebo in korte tijd ook ineens bij een groot publiek een fan-favorite geworden. Hij staat voor alles waar football in essentie om draait: je beukt, je gáát, wie er ook tegenover je staat.
Soms is het een linebacker die speelt als een dolle stier, of een half-gestoorde safety die in de samenleving niet functioneert maar zich op het veld torpedeert op alles wat in zijn buurt komt.
Echter als het een running back is – old school, pads omlaag en erin beuken – dan voelen we allemaal zijn energie. De passie, de pijn, de pure drang naar voren.
Skattebo is geboren in 2002, in Rio Linda in Californië. Goed in honkbal en football. Hij stapelt 7000 rushing yards en bijna 100 touchdowns in high school, maar neemt een omweg – via Sacramento State, zijn enige aanbieding, transfereert hij (na Covid) naar Arizone State University waar zijn carrière pas echt een vlucht neemt. Hij eindigt in de topvijf van de Heisman en brengt Arizona State voor het eerst naar de playoffs.
Hij ontpopt als één van de meest veelzijdige running backs in college, het zelfvertrouwen spuit uit zijn oren en de cijfers liegen er niet om. Hij is wat je noemt ‘hard-nosed’ en één en al kracht.
Zijn moeder vertelt later dat Cam al met zeven maanden kon lopen en niemand hem ooit uit balans kon brengen. Helemaal belachelijk is een video dat hij meer dan tien tackles ontwijkt en de endzone haalt – zijn moeder kon het niet geloven.
Zeker na deze donderdag, duiken de verhalen op. Hij is een familie-jongen en speelt daarom met nummer 44, omdat zijn broer dat droeg in high-school en hijzelf met 4 speelde.
Geen angst, sterk gebouwd, en vooral veel energie: er is niet één Nederlander die op zondagavond laat NFL kijkt en daar niet van houdt.
Gekozen in de de vierde ronde van de draft – nummer 105 overall – werd hij al genoemd als de ‘most enjoyable player to watch’.
Wat telt, is wat je er aan hebt en Skattebo liet donderdag tegen de Eagles voor niet minder dan drie touchdowns. Een bulldozer, een Tasmanian Devil, een tank: noem hem zoals je wilt; en de backflips na een score krijg je er gratis bij.
Ook ik had ooit een Skattebo in mijn team – zelfs een beetje dezelfde kop – en als er ik er aan terugdenk, was het alles wat we wilden. Vrij vertaald: stoer en taai. En dat-is ie.
3 reacties
Hoge energie, hard en laag erin, hè? Perfect! Deze tekst is zon beetje de sportverslag van de eeuw, mits je fan bent van de zotte krachtpatser met nummer 44. Skattebo is basically een bulldozer met een gokje op een backflip na een touchdown. Die jongen is gewoon *gekke*, maar op een manier die je vastkijkt. Dat is toch alles wat football nodig heeft: een beetje gek, een schepje kracht en de moed om te denken dat je tegen de Eagles kunt winnen. De tekst voelt als een warm bad met zotte football-gekte, een beetje onverwacht maar geweldig. Goed gedaan, schrijver!
Als Giants fan vanuit wat ooit was was het al gewoon geworden niets te verwachten van de “big blue”. Na de ” Glory days” van Tom Coughlinen zijn QB Manning en de totale defense van die tijd, was het tranen kijken. Van het op het puntje van je stoel zitten tot alleen nog maar een samenvatting zien.
Het ging er niet alleen om de Giants te zien winnen maar het was ook niet echt leuk. Er zat niets veel in. Geen ‘fun”.
En daar is ineens #44.
Een lach op m’n gezicht en ik hoor mezelf ineens “Boom” zeggen, nadat een running back met nummer 44 een blow uitdeelde die we al heel lang niet meer gezien hadden. Een Mike Alstott! Yes!!
Ik stem nu eerder af op de Giants. Er is gebeurd daar en bij mij. Laten we hopen dat dit nog heel lang zo mag zijn. Een energiek team wat lijkt voor elkaar door te zijn geschapen. Weinig tot geen (misschien 1?) supersterren en een genot om naar te kijken.
Alstott zit vast met een glimlach te kijken wanneer hij Scattebo ziet spellen. Een maatje. kleiner maar toch ….”boom”!
Wat een leuke column! Als je ooit in je team een Skattebo-type had, dan snap je het meteen: dat is de perfecte mix van stoer en… eh… belachelijk krachtig. Die backflips na een touchdown? Dat zijn geen extra punten, dat is pure showweddenschap voor de tegenstander! En de moeder die niet geloofde dat hij meer dan tien tackles kon ontwijken? Dat is de moeder van een echte meester in het vermijden van contact. De rookie-duo is echt nieuw leven ingeblazen, vooral die Dart die zijn maatje een gekke maar jouw gekke noemt. Perfect. Simpel, krachtig, en met de juiste dosis gekke kracht. Goed werk, schrijver!hẹn giờ online