Safety Leroy ter Haar heeft na veel wikken en wegen zijn definitieve afscheid van football aangekondigd. Het duel 010 Trojans/Spijkenisse Scouts-Lightning Leiden afgelopen zaterdag moest zijn laatste stappen op de gridiron duiden. Het duel ging voor zijn ploeg met 18-35 verloren, waardoor de safety met een vervelend gevoel blijft zitten.
Ter Haar kwam vrijdagavond tot zijn beslissing. Al meer dan een jaar had hij niet gespeeld, vanwege een slopende heupblessure. Die blessure heeft zijn uitwerking gehad tot ver buiten het veld. Ter Haar zit in de ziektewet en moet worden omgeschoold om in ander werk nog een rol van betekenis te spelen. Zijn dokter is uitgesproken: die draait zijn gezicht al weg als Ter Haar probeert te rennen.
Op vrijdagavond kreeg hij opeens een ingeving: “Ik was met mijn beste maat en we hadden het over football. Over wedstrijden die we samen hadden gespeeld én dat we het jammer vonden dat we niet meer samen konden spelen. Toen schoot opeens het idee door mijn hoofd om deze thuiswedstrijd mee te pakken.”
Op 11-jarige leeftijd begon Ter Haar onder coach Kenny Franklin met American football. Hij speelde onder andere quarterback en safety en deed dat naar behoren. Zijn voormalig coach Wouter van den Boogaard was er niet vies van om hem naar aanleiding van zijn aankondiging een hart onder de riem te steken: “Leroy is een speler van de buitencategorie, die tot de beste safeties van Nederland hoorde. Ook als option/zoneread quarterback kon hij zeker potjes breken. Het is een groot gemis dat Leroy niet meer op het veld te bewonderen is!”
Echt veel plezier bracht het afscheidsduel Ter Haar niet: “Ik heb de hele wedstrijd strong safety gestaan, maar niet echt veel kunnen doen. Het is voor mij geen goede afsluiter, heb er ook moeite mee om mij erbij neer te leggen. Had lang niet meer getraind, dus alles op het veld voelde stroef aan.”
Nog één keertje dan? “Ik heb na de wedstrijd nagenoeg geen last gehad, dus één keertje zou nog wel moeten lukken. Als ik besluit nog een wedstrijd mee te doen, dan ga ik er ook hard voor trainen. Misschien dat ik het dan beter een plek kan geven.”