We zijn misschien niet helemaal objectief, maar Hard Knocks is gewoon de meest fantastische serie allertijden. Whatsup, Game of Thrones?! Gridiron maakt elke week een recap van het uurtje puur genot.
Het is aflevering 1. Doel van deze eerste episode is om de toon te zetten. In voorgaande jaren (Joe Philbin bij de Dolphins, Steve Martin look-a-like bij de Falcons) maakte de coach meteen duidelijk dat zij niet tough waren. Niet Bill O’Brien. Die opent het seizoen met een met ‘fuck’ doorspekte speech die duidelijk maakt: De Texans worden bad motherfuckers dit jaar. Fuck.
Zijn punt dat je niemand over de Houston Texans praat, dat het een anoniem team is, is 100 procent wáár. En over percentages gesproken…
JJ Watt is fantastisch, we get it. Maar zijn clichés hebben een baard (‘success isn’t bought, it’s leased’) en die trainingsmontage in het begin was zó over de top dat Lady Gaga dacht: ‘Really?!’ En die song ’10 percent luck, 15 percent skill’? 40 Procent wack en 100 procent te oud. Toch respect voor JJ Watt: Zoals collega Louk opmerkte geloof je toch echt dat hij harder werkt dan iedereen. De man is een beest, en dat vindt zijn effect in het publiek. Daar heeft een geschatte 93.5 procent van de mensen een Watt jersey. En nul procent een Brian Hoyer-tenue.
O’Brien vraagt zijn rookies of zij de CEO’s maar ook andere spelers binnen het bedrijf kennen. Bij Gridiron zou zo’n quiz gekke antwoorden opleveren, aangezien slechts weinigen weten dat Perry bestuurd wordt door een alien, en dat medeschrijver Matthew eigenlijk een Pool met schulden bij Bwin is.
Big Vince Wilfork die basketball speelt is als Yao Ming die football speelt. Alleen omdat je een giant human being bent, betekent dat niet dat je er goed in bent. De ironie van Vince die dubbelteams verbiedt is ons ook niet ontgaan: In zijn hoogtijdagen in New England werd hij bijna elke play gedubbeld. Maar: Zodra Vince zijn stroke vindt is hij wet van achter de driepunterlijn. En met zijn 350 pond ofzo is hij een nachtmerrie in de post. Oeps… Dit is Gridiron. Let it gooooo.
DeAndre Hopkins wordt neergezet als een nieuwe ontdekking. Newsflash: Hij was vorig jaar al met afstand de beste receiver van de Houston Texans. Dude can ball. En mooi als Brian Cushing naar hem toe komt: ‘Als je denkt dat je zo goed bent…. Waarom dan geen punt-return?’ Hopkins: ‘Omdat Jerry Rice…’ Cush: ‘I don’t give a fuck about Jerry Rice. You’re number ten, not eighty.‘
Onbedoelde komedie van de dag. Één van de spelers die zegt: ‘Not a lot of juice, out here.’ Hehehehehehe.
DeAndre Hopkins die DeAngelo Hall’s enkels breekt was ook fantastisch. Hall komt in het filmpje over als een onsympathiek kind op rolschaatsen en Hopkins als een mix tussen Calvin Johnson en Allen Iverson. Wie lacht er nu, DeAngelo? En hoe haal je het in je hoofd een nummer één receiver aan te spreken? Jij, DeAngelo Hall, de man die ophoudt met spelen zodra hij betaald wordt.
Die megabrawl met de Redskins zat er natuurlijk aan te komen… Ergens denkt Geno Smith: Als ze bij ons ook zo knokten, kon ik gewoon starten in game 1…’ Het was veel duw- en trekwerk waar ik als boer bij een Rowwen Heze concert gewoon voor moet betalen.
De Houston Texans beloven een betere Hard Knocks te gaan leveren dan we de afgelopen jaren gehad hebben. Dat is goed. Ietsje minder JJ Watt volgende keer, ietsje meer #56 jerseys (CUUUUUUSH) en wie houden we voor de gek? Ryan Mallett gaat starten voor de Texans. Shout out naar Arian Foster en zijn jaarlijkse blessure, shout out naar de Washington Redskins die RGIII weer het ziekenhuis in gaan sturen. JJ Watt vrat die gasten in de offensive line op, en dat was zonder JaDeveon Clowney.
Al met al: Football is terug. Hard Knocks brengt dat elk jaar ongeëvenaard in beeld. Met unieke shots, prachtige slomo’s en JJ Watt training montages. Kan niet wachten op volgende week.